چه کار کنیم تا مردم به گفتهای ما اعتماد کنند؟ پاسخ ساده است: باید قابل اعتماد باشیم. توجه کنید که اعتماد کردن مسئولیت دیگران نیست بلکه لیاقت ماست. اما چگونه این مهمترین صفت خوب را برای خود به دست آوریم؟ واقع امر این است که برای قابل اعتماد بودن داشتن دو چیز اهمیت دارد:
- شخصیت
- قابلیت
اعتماد کردن به پزشکی که بسیار ماهر است اما معروف است که برای دردی که می تواند با دارو درمان کند، عمل تجویز می کند، بسیار سخت است چرا که فقدان شخصیت به وضوح مشاهده می شود. در همین حال به پزشک دیگری که دارای حسن نیت بسیار بوده ولی در تشخیص درد، ضعف دارد نیز نمی توان اعتماد کرد. در این مورد پزشکی مورد اعتماد واقع می شود که دارای هر دو جنبه باشد: شخصیت و قابلیت. اما مولفه‌های تشکیل دهنده و تعریف کننده این دو مشخصه کدامند؟
شخصیت از موارد زیر شکل می گیرد:
الف- عنصر شرافت
راستگویی و دستکاری اساس زندگی با شرافت است. وجود این عنصر در نزد هر شخص، سرمایه‌ای بسیار با ارزش محسوب می شود.
ب- بلوغ
ج- بلند نظری
بسیارند کسانی که زندگی را به شکل یک شیرینی فرض می کنند که اگر دیگری بخشی از آنرا بردارد، آنرا به منزله از دست رفتن سهم خود میی دانند. این، یک نگرش بر اساس محدودیت و تنگ نظری است. در مقابل این نگرش، بلند نظری مطرح است. در این نگرش، نعمات خداوند، بی انتها دیده می شود و برذاشت دیگران به معنای کاهش سهم خود تلقی نمی گردد.
قابلیت از طرف دیگر در موارد زیر باید وجود داشته باشد:
الف- تکنیکال و فنی: اگر راجع به موضوعی مایلیم که مورد اعتماد قرار گیریم، باید نسبت به موضوع دارای دانش و اطلاعات لازم باشیم. این موضوع بدیهی به نظر می آید.
ب- مفهومی: با درگیر شدن در جزئیات، این قابلیت باید در نزد افراد باشد که از موضوع مهم غافل نگردند. پرداختن به موضوعات جزئی نباید باعث گردد که موضوع اصلی فراموش شود. این قابلیتی است که به انسان عمق دید می دهد.
ج- وابستگی متقابل: قابلیتی است که باعث می شود یک نفر بتواند کار خود را به دیگری تفویض کند و در همین حال آمادگی داشته باشد که کار همکار خود را انجام دهد.
می توانید وجود مشخصات فوق را در وجود خودتان چک کنید. قبل از اینکه سوال کنید چرا به ایده‌ها و گفته‌هایتان در سازمانتان بها داده نمی شود، شاید بهتر باشد که سوال کنید که آیا من فرد قابل اعتمادی هستم؟